Het leven is een reis. Het is een voortdurend zoeken naar betere manieren om dingen te doen. We zoeken een betere manier om onze kinderen te onderwijzen, vrienden te maken en te houden, geld te verdienen, onze dossiers te ordenen en ons hectische leven de baas te blijven. Elk succes dat we behalen maakt ons beter in het herhalen van het gedrag dat ons leidt naar deze gewenste resultaten. Omgekeerd worden we steeds beter in het vermijden van gedrag dat niet succesvol was voor het bereiken van onze doelen. Dit is het uitgangspunt van het Behaviorisme.
Als je kind de diagnose "autisme" heeft gekregen begint er voor jou een nieuwe tocht: de zoektocht naar een betere manier om je kind te helpen om de vaardigheden te leren die nodig zijn om een gelukkiger en meer bevredigend leven te leiden. Voor degenen die leven in afgelegen delen van de wereld, zonder contact met anderen in vergelijkbare omstandigheden, is de weg vooral verlaten en eenzaam, met weinig wegwijzers. Voor degenen die wel contact hebben met de grotere gemeenschap op het gebied van autisme is de weg bezaaid met borden die in zowat iedere richting wijzen.
In beide gevallen is het ondoenlijk voor ouders om hun kinderen de weg te wijzen naar groei en ontwikkeling zonder in verwarring te raken, bang te worden en zich schuldig te voelen. Hoe je de uitdagingen van het leven van je kind ook hebt benaderd, je vraagt je altijd af of je niet meer had kunnen doen. Dit is een natuurlijk gevolg van het ouderschap. Er is absoluut niets dat de ouders kunnen doen dat ervoor kan zorgen dat hun kind autisme ontwikkelt. Er is niemand van enige reputatie die anders beweert.
Eind jaren '90 ondersteunde ik in Californië het opnemen van gehandicapte kinderen in het reguliere onderwijs. Ik had zes jaar lang geavanceerde onderwijsmethoden gestudeerd en werd nu beschouwd als "master of special education". Maar ik kwam erachter dat ik zelfs met al deze voorbereiding en gespecialiseerde opleidingen nog steeds totaal niet was toegerust om verder te komen met het effect dat autisme heeft op degenen die erdoor getroffen worden.
Ik wist dat er iets ongelooflijk speciaals was met deze kinderen, maar ik scheen ze niet te kunnen helpen om echt betekenisvolle vooruitgang te boeken. Ik wilde een baken van hoop zijn voor deze ouders, maar mijn pogingen waren nutteloos en ik schoot pijnlijk tekort. Ik wilde deze kinderen helpen om zich te ontwikkelen, te leren en te slagen in het leven. Ik wilde een betere manier vinden maar kwam niet verder dan te denken "Ik weet gewoon niet wat ik verder nog zou kunnen doen".
Helaas was ik niet de enige die er zo aan toe was. Vele gemotiveerde en liefdevolle leraren die de verantwoordelijkheid hebben om kinderen met de diagnose autisme les te geven, hebben niet meer inzicht in het lesgeven aan deze kinderen dan ik destijds had. Het probleem is dat de traditionele onderwijsmethoden niet goed werken voor kinderen met een stoornis uit het autistisch spectrum. De meeste lesmethoden proberen gedrag te verklaren in termen van gevoelens, cognities en bedoelingen. Deze termen doen weinig anders dan de frustraties van een leraar verzachten of hem helpen om het gebrek aan succes van het kind te rationaliseren.
Hoewel het geruststellend kan zijn om een naam te hebben voor de problemen van je kind, zoals problemen met sensorische integratie, attention deficit disorder, apraxie, oppositional defiance disorder, of zelfs autisme, zijn deze diagnoses alleen beschrijvingen waarmee kinderen worden geëtiketteerd en gecategoriseerd. Het weten van een naam voor de verzameling gedragingen die je kind vertoont, helpt je totaal niet om te begrijpen hoe het kan worden onderwezen om dat etiket kwijt te raken. Dat geldt ook voor uitspraken over gevoelens of cognities. Uitspraken dat een kind verveeld, ongeïnteresseerd, moe, lui, onzeker, dom, onvolwassen of ongemotiveerd is, zijn alleen maar blokkades op de weg naar effectief onderwijs.
(uit: Robert Schramm, Educate Toward Recovery: Turning the Tables on Autism: A Teaching Manual for the Verbal Behavior Approach to ABA)
This page last updated: 2009-02-24T20:14:00.341+00:00